Rozmowa

Wyśledzenie mojego ojca nie było niczym ciężkim, biorąc pod uwagę moją pracę. Ciężka była niemal szesnastogodzinna podróż, którą musiałem odbyć, aby się z nim spotkać. Według moich danych, pracował na Uniwersytecie. Pierwszą myślą, jaka mi przyszła do głowy, było to, że zapewne jest kimś w rodzaju woźnego, jednak okazało się, że jest pracownikiem naukowym. W ciągu dziesięciu lat zdążył ogarnąć swoje życie, skończyć studia i zostać wykładowcą. Musiałem przyznać, ze to imponujące.

Imponujący był również Uniwersytet, do którego w końcu udało mi się dotrzeć.

- Przepraszam, czy wie pan, gdzie znajduje się doktor Davis? – spytałem, przyjaźnie wyglądającego, niebieskookiego mężczyznę. W obawie, że może mnie spławić, dyskretnie pokazałem mu swoją legitymację.

- Ekhm. Zaprowadzę pana – odparł. Dopiero po dziesięciu minutach trafiliśmy pod odpowiednią salę wykładową. Mężczyzna wszedł do środka.

- Leonard? – mówił cicho, ale i tak dobrze go słyszałem. – CIA do ciebie.

- Słucham? – człowiek, będący najprawdopodobniej moim ojcem, wydawał się nieco zaskoczony.

- Doktor Leonard Davis? – spytałem, po raz kolejny wyciągając moją legitymację. Wiedziałem, że nie powinienem jej używać w taki sposób, ale pokusa była zbyt duża.

- Tak, o co chodzi? – Już nie miałem wątpliwości, trafiłem właściwie, mężczyzna stojący przede mną był moim ojcem. Prawie nie zmienił się przez ostatnie dziesięć lat. Zaczął tylko porządnie się ubierać i powoli siwieć.

- Nie wiem, czy coś panu to mówi, ale nazywam się Nicholas Moore…

- To naprawdę ty? Matka w końcu poprosiła cię, żebyś się ze mną skontaktował? – wydawał się być niezwykle szczęśliwy. Takiej reakcji się nie spodziewałem.

- Jestem tu służbowo – skłamałem. – Zostałem poinformowany, że możesz udzielić interesujących mnie informacji. – Nie musiał wiedzieć, że jestem tylko pracownikiem Biura Badań i Rozwoju. Moja odpowiedź wyraźnie go zawiodła.

- Rozumiem, chociaż nie mam pojęcia, jakich informacji mógłbym ci udzielić.

- Najpierw dokończ swój wykład – westchnąłem. – Później pójdziemy w jakieś bardziej adekwatne do tej rozmowy miejsce… Zaczekaj, masz kontakt z mamą? – spytałem.

- Tak. Od niedawna.

*

Mieszkanie mojego ojca było niewielkie – dwa pokoje i kuchnia. Wszystko w ciepłej, beżowo-brązowej kolorystyce, solidne drewniane meble i odrobina niebieskich dodatków. Pamiętając, jakim człowiekiem był dziesięć lat temu, wyobrażałem sobie to miejsce całkiem inaczej. W mieszkaniu panował względny porządek, jednak udało mi się zauważyć rękaw żółtej bluzy, leżącej pod łóżkiem.

- To twoje? – spytałem, podnosząc ją.

- Nie, to… - Ojciec wydawał się być nieco zakłopotany. – To kogoś innego.

Odłożyłem bluzę na łóżko i usiadłem w fotelu. Gdy on usiadł w fotelu obok, wyciągnąłem notes.

- Możemy zaczynać?

- Jestem gotowy. Ale nadal nie mam pojęcia, jakich informacji mógłbym ci udzielić – odparł.

- Co wiesz o telepatii? – zacząłem. Gdy usłyszał pytanie, uśmiechnął się lekko.

- A co, planujecie drugi projekt MKULTRA? Jestem doktorem medycyny, a nie wróżką – westchnął. – Swoją drogą, nie wiem, dlaczego nie sprawdzasz swoich informatorów lepiej.

Brzmiał szczerze, więc uznałem, że mama sprytnie wmanewrowała mnie w spotkanie z ojcem, wiedząc, że gdyby mnie o to poprosiła, nie zgodziłbym się.

- Więc skończyłeś medycynę… Dlaczego wykładasz, a nie pracujesz w jakimś szpitalu, czy coś w tym rodzaju?

- Mniejsza odpowiedzialność – odparł, nalewając wodę do czajnika. – Nie zamierzasz chyba wracać do Fairfax o tej porze?

- Nie – spojrzałem na zegarek. – Nie miałbym już nawet jak wrócić.

- Masz gdzie przenocować? Mogę ci pościelić kanapę w drugim pokoju, jeśli chcesz – zaproponował.

- Mam pokój w motelu – skłamałem. Nie miałem ochoty zostawać u ojca. – Poza tym, osoba, która zostawiła tu bluzę, zapewne po nią wróci – uśmiechnąłem się.

- Mam taką nadzieję – powiedział cicho. – Ale na herbatę chyba możesz zostać?

Nie miałem ochoty zostawać. Nie miałem ochoty rozmawiać z ojcem. Przez dziesięć lat zmienił się tak bardzo, aż niemal nie mogłem w to uwierzyć. A może pamięć mnie zawodziła? Może pamiętałem tylko wybrane wydarzenia, przedstawiające ojca w negatywnym świetle? Może w taki sposób moja podświadomość chroniła mnie przed poczuciem jego utraty? A może to wszystko wpływ mamy? To było zbyt trudne, by o tym myśleć.

- Mogę – odpowiedziałem. Nie miałem  ochoty zostawać, ale jeszcze bardziej nie miałem ochoty iść na dworzec autobusowy i czekać tam do rana.

- To opowiedz mi, co tam u mamy – poprosił.

- Mówiłeś, że jesteś z nią w kontakcie – odparłem.

- Przecież wiesz, że to co mama mówi, a to jest naprawdę, nie zawsze się pokrywa – westchnął.

- Wiem… - przytaknąłem. – Jest całkiem dobrze, chyba. Niedawno zmieniła psychiatrę tylko dlatego, że jej lekarka podobno głosowała na Demokratów – przewróciłem oczami.

- To jeszcze nic – zaśmiał się. – Jak byłeś mały, zmieniła pracę, bo nie mogła znieść tego, jak ubiera się jej szef.